Daar gaan we weer… voor de vijfde keer. We stellen vast dat de hematoloog best tevreden is: “Eerst waren je leuko’s 90, voornamelijk bestaand uit lymfocyten en nu nog maar 3 en dat zijn voornamelijk neutrofielen. De trombo’s zijn nog aan de lage kant, maar daar trekken we ons niets van aan. En je HB is nog steeds 10.” Dat was haar antwoord op onze vraag wat ze vindt van de ontwikkeling van de bloedwaarden. Later voegde ze nog toe dat de trombocyten waarschijnlijk tussen de behandelingen te weinig tijd hebben voor herstel, maar dat dat na de laatste kuur vast wel verbetert.
Vraag niet hoe het kan, maar geniet er van!
Er is een verrassing: alle medicijnen liggen al klaar op de afdeling waar het infuus gegeven wordt. Mijn voornemen om deze keer het apotheekgebeuren lijdzaam te ondergaan hoeft niet beproefd te worden. Jippie! De vraag of dit door onze klacht van de vorige keer komt, wordt niet beantwoord. De hematoloog weet niets van onze klacht en ook niet hoe het komt dat de medicatie al klaar ligt. Wel dat zij er gisteren al toestemming voor heeft gegeven. Nouja, we breken ons hoofd er maar niet over: ‘Vraag niet hoe het kan, maar geniet er van!’
Het infuus loopt voorspoedig en snel in en om 12.30uur kunnen we alweer huiswaarts. Dan zien we dat de enorme bouwkraan die er al stond toen we hier kwamen wonen, weg is. Arme Henny, die zo graag de gang van zaken op de bouwplaats volgt, heeft dit evenement helaas precies gemist.
De rest van de middag brengen we door in bed. Henny voor de vermoeidheid door de kuur en ik omdat ik snipverkouden ben. Met dank aan airco in vliegtuig, hotel of congrescentrum. Na jaren niet serieus verkouden te zijn geweest, is dit al de tweede verkoudheid in een half jaar! Ik hoop dat Henny er ook deze keer geen last van zal krijgen en dat de preventieve medicatie hem nog steeds voldoende beschermt.
Daar ga ik dan. In mijn eentje naar Lissabon.
Voor mij staat deze week in het teken van weer opkrabbelen na de behandeling van vorige week. Vanaf maandag gaat het al weer wat beter. De eetlust komt weer terug en stukje-bij-beetje ook de energie. Eind van de week met het lekkere weer kunnen we fijn op ons balkon zitten. Niet echt in de zon, want dat is momenteel niet verstandig vanwege mijn medicatie. Vrijdag een middagje de stad in: even op een terrasje een boterhammetje in goed gezelschap. Het leven begint weer een beetje kleur te krijgen, net als de natuur rondom ons appartement, en is het waard om geleefd te worden.
De afgelopen week stond in het teken van de vierde chemo, met voor de eerste keer 100% medicatie.
Ik trek een nummertje bij de politheek en blijf wachten terwijl Henny vast naar de dagbehandeling gaat voor zijn immunotherapie-infuus.