Iemand die mij al heel lang kent, zei laatst: “Ik wil je ziekte zeker niet bagatelliseren, maar ik geloof er niks van dat jij niet gewoon fulltime blijft werken“.
Wanneer je altijd 6 dagen in de week ongeveer 12 uur per dag gewerkt hebt, dan is het ook moeilijk voor te stellen om opeens minder te moeten werken. Zo ervaar ik het ook. Ik heb (= had) nooit wat, dus kon ook iedereen altijd beloven dat ik mijn deadlines zou halen en mijn afspraken zou nakomen. Dan werkte ik ’s avonds wel langer door of in een weekend.
Ook al zou ik het willen: ik zal gewoon niet fulltime kunnen werken en dat heeft dus consequenties voor mijn onderneming!
Zoals ik voorheen werkte gaat nu niet meer. Ik ben ’s avond gewoon moe en dat wordt de komende maanden alleen maar erger, verzekert mijn hematoloog me keer op keer. Afgelopen week ben ik één dag naar mijn project in Rotterdam gereden. Na een dag werken en reistijd (2 uur heen en 2 uur terug) was ik ’s avonds doodop. Voor de planning van de komende maanden heb ik afgesproken dat ik echt maar voor 50% inzetbaar ben. Voor de dagen dat ik niet kan werken wordt nu iemand extra op dat project ingezet.
Afgelopen vrijdag had ik een bespreking met een zakenrelatie en bij binnenkomst was zijn gebruikelijke vraag “Hoe gaat het?”. Hij schrok toen ik zei: “Nou zakelijk en privé prima, maar met mijn gezondheid niet”. Normaal wissel je in zo’n gesprek zakelijke succesverhalen uit. Jongens willen bij zo’n gelegenheid nog wel eens graag laten zien (= vertellen over) dat zij ‘verder kunnen plassen dan de ander’.
Ik hoor jullie denken: Yosemite? Hoe kom je daar nou bij. Maar Yosemite is ook de naam van het besturingssysteem van Henny’s geliefde iMac. Dus we nemen de uitdaging om deze bergen te ‘nemen’ maar op. Hopelijk vinden we het goed begaanbare pad, aan de kant van de berg waar de zon ook schijnt.