Afgelopen vrijdag had ik een bespreking met een zakenrelatie en bij binnenkomst was zijn gebruikelijke vraag “Hoe gaat het?”. Hij schrok toen ik zei: “Nou zakelijk en privé prima, maar met mijn gezondheid niet”. Normaal wissel je in zo’n gesprek zakelijke succesverhalen uit. Jongens willen bij zo’n gelegenheid nog wel eens graag laten zien (= vertellen over) dat zij ‘verder kunnen plassen dan de ander’.
Hij liep een beetje nadenkend en uit het lood geslagen voor me uit naar ons tafeltje. Normaal is hij de lawaaipapegaai zelve. Toen we zaten, vroeg hij gelijk: “Waar zit het?” want hij had natuurlijk direct begrepen dat het ergens in mijn lijf niet goed zit. We hebben daar samen een goed gesprek over gehad. Fijn dat zakenrelaties ook gewoon mensen zijn.
Toen ik zaterdag met mijn dochter belde, hadden we het voor het eerst over mijn zorgen/angsten voor de komende tijd. Hoe ga ik me voelen wanneer de behandelingen starten? Hang ik de hele dag boven de pot? Ben ik na een paar dagen weer gewoon up-and-running? Ik weet dat ik niet zal genezen, maar gaat de ziekte in remissie? Ik weet het niet, niemand kan het me zeggen. De specialist weet alleen over het gemiddelde en of ik daarboven of onder zit, is de vraag.
Toen ik mijn dochter vertelde dat ik het tijdens mijn behandelingen wat rustiger aan zou gaan doen voor wat betreft werkzaamheden en verenigingsactiviteiten, zei ze “Verstandig papsie, je moet wel goed op jezelf passen!”. Ook mijn zoon zei me datzelfde, in iets andere bewoordingen. En zo is het ook. Ik wil er misschien nog niet echt aan toegeven en denk (tegen beter weten in) het zal toch wel loslopen zeker. Maar ik moet nu echt naar mijn lief, lieve dochter en zoon luisteren.
