Tag: Huisarts

Basaalcelcarcinoom

Tijdens het kwartaalonderzoek vond de hematoloog een verdacht plekje op mijn rug en verwees ze me met haar gebruikelijke strengheid door voor een consult naar de huisarts. Diezelfde middag kon ik bij de huisarts terecht en na een onderzoek verwees hij me door naar de dermatoloog. Twee dagen later kon ik al bij de dermatoloog op consult voor een grondig huidonderzoek en een biopt voor nader onderzoek.

Op 1 maart had ik een telefonisch consult met de dermatoloog voor de uitslag van het biopt; een basaalcelcarcinoom.
Dit is de meest voorkomende vorm van huidkanker. Ongeveer 1 op de 6 Nederlanders krijgt een basaalcelcarcinoom in zijn of haar leven (een schrale troost). Het begint in de bovenste laag van de huid en breidt zich vrijwel nooit uit naar andere delen van het lichaam (da’s een geruststelling).

Voor de behandeling zijn er 3 opties
– wegsnijden
– licht therapie
– insmeren met een crème

Ik heb voor die laatste optie gekozen en mijn basaalcelcarcinoompje wordt nu de komende weken elke avond van een dun laagje crème voorzien.

Ga voor meer info naar de website van huidkanker.nl

Echo van de hals

Op 23 december is het tijd voor de echo van Henny’s hals. De huisarts heeft gezegd dat Henny moest melden wat er aan de hand is omdat ze dan wellicht meteen besluiten een diagnostische punctie te doen. De man die de echo doet (een aio) overlegt met de hematoloog, waar Henny de volgende dag op consult gaat. Zij geeft aan dat een punctie niet hoeft omdat ze andere tests zal doen. Op de echo is te zien dat in Henny’s hele hals vergrote lymfklieren zitten, dus niet alleen die bobbel die we al een tijdje zagen. Dat deze zo zichtbaar is, komt omdat hij op de spier ligt.

De schrik

Ik kan het eerst nog niet geloven, wil het niet geloven. Henny heeft nergens last van, behalve dat stomme bobbeltje in zijn hals. En de huisarts zegt zo maar even dat hij leukemie heeft en zo snel mogelijk naar de hematoloog moet?

Maar… als het nu echt leukemie is, wat staat ons dan te wachten? Leukemie kan heel snel gaan. We hebben het zo fijn samen. Kan je nou echt zo’n ernstige ziekte onder de leden hebben zonder er iets van te merken? Gaat hij dood? Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd. Hoe lang hebben we nog? Wat gaat die ziekte doen met zijn lijf? Moet ik straks verder zonder hem? Neeeee, ik wil niet zonder hem!

Ik kan het niet laten en ga wat googelen en vind info over leukemie op de website van het Radboud UMC. Er zijn verschillende soorten en aan de hand van de beschrijvingen besluit ik maar alvast dat het één van de chronische vormen moet zijn. Daar ga je tenminste niet binnen de kortste keren aan dood.

Na het telefoontje van de huisarts komt Henny naar huis en als hij arriveert ben ik weer wat rustiger. We houden elkaar stevig vast. Dan praten we er wat over, maar we hebben veel te weinig info om er iets zinnigs over te zeggen. En ik vind het te moeilijk om mijn gevoelens en angsten meteen uit te spreken. Ik ben bang dat we samen in een diepe put storten als we allerlei doemscenario’s hardop uitspreken.

We moeten eerst maar eens het (kennismakings)gesprek met de huisarts en vervolgens het consult bij de hematoloog afwachten.

Onderweg naar huis

Tijdens het telefoontje met de huisarts, waarin hij me vertelde dat hij dacht aan leukemie, was het alsof de benen onder me vandaan getrapt werden. Direct daarna met José gebeld en tja… hoe zeg je dan dat je leukemie hebt…

Mijn spullen gepakt en vanaf het project waar ik werkzaam was direct naar huis gereden. Onderweg belde de huisarts al weer. Hij had ondertussen contact gehad met de hematoloog van het Radboud UMC en een spoedafspraak voor mij geregeld.

Dat kan toch niet waar zijn?

Nee, dat kan niet waar zijn! Dat mag niet! Waarom mogen wij niet gewoon gelukkig zijn?

Het is 16 december 2014. Mijn lief belt me op om te vertellen dat de huisarts hem zojuist heeft gebeld met de uitslag van het bloedonderzoek. De huisarts wilde dat hij vandaag nog bij hem langs kwam, maar dat kon niet omdat hij aan de andere kant van het land aan het werk is. Toen besloot de huisarts het toch maar via de telefoon te melden: de hoeveelheid witte bloedlichaampjes is zo hoog dat we vermoeden hebben dat het om leukemie gaat.

Bam!