Het is nu vier weken geleden dat de zesde R-FC behandeling plaatsvond. De zwaarste vier weken sinds de diagnose! Deze laatste behandeling hakte er echt behoorlijk in. Henny’s goede conditie aan het begin van dit jaar is door het hele traject achteruit gegaan en zo begin je elke keer met een iets slechtere uitgangssituatie. Maar daarnaast is het ook psychisch zwaarder geworden. Zoals de laatste pillen met moeite naar binnen gingen, zo wil zijn hoofd dat het nu voorbij is – want je hebt steeds naar dit einde toegeleefd – en dat we weer gewoon door kunnen gaan met ons leven. Maar zo simpel ligt het niet. De vermoeidheid is er nog. En er is en blijft de zekerheid dat het terugkomt, alleen kan niemand zeggen wanneer.
We blijven ondanks alles genieten van het leven. En we hopen deze stressvolle periode snel achter ons te kunnen laten.
Vandaag (28 juli 2015) is het 4 jaar geleden dat jij aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker bent overleden.
Henny wordt na een redelijke nacht wakker met een naar gevoel in zijn buik en met last van rillingen. Toch geen koorts, gelukkig. Geen zin om uit bed te komen. Moe, lusteloos, nergens toe in staat. Omdat hij ook nergens trek in heeft, is het lastig om iets te eten. Uiteindelijk vormen twee beschuitjes en een kop thee een bodempje voor de LAATSTE chemopillen. Het slikken van de pillen gaat ook moeilijk. Hij verslikt zich halverwege en wordt misselijk. Pff ik moet er niet aan denken dat hij de pillen zou uitspugen. Gelukkig gebeurt dat niet, maar de boel moet wel even tot rust komen voordat hij de rest kan slikken.
07.00u: wakker van een boel lawaai. Wat is er aan de hand? De 4daagse nu al hier? Oh nee, het zijn de bouwvakkers die bezig zijn met de nieuwe gebouwen naast ons. We kunnen nog even slapen. 08.00u: weer wakker, deze keer van de telefoon.
Daar gingen ze weer: 20 pillen in de richting van de maag. Een bakje yoghurt en een boterham gingen voor hen uit. Zonder problemen legden ze de weg naar beneden af!