Categorie: Wat doet het met ons?

We waren 3 maanden achtereen ‘ziekenhuisloos’ en dat voelde goed, maar gaf ook wel een onzeker gevoel. Vandaag is dan de controledag. Met gemengde gevoelens keken we hier naar uit. Alle pijntjes en kwaaltjes die de afgelopen maanden langskwamen, brachten toch steeds even de gedachte ‘het zal toch niet terug zijn, hè?’ met zich mee. Nu dan weer de lakmoesproef.

“Ik ben dik tevreden” zegt de hematoloog, als ze de bloeduitslagen met ons bespreekt.

Als we hebben plaatsgenomen in de voor ons bedoelde spreekkamerstoelen, start de hematoloog met de vraag hoe het met de energie gaat. “Nou”, zegt Henny, “daar vraag je nou net naar het enige waar ik niet volmondig GOED op kan zeggen.” De hematoloog schiet in de lach. En Henny begint het lijstje op te noemen waar hij allemaal géén last van heeft: geen nachtzweten, geen koorts, geen opgezette klieren… “Ho, wacht niet zo snel, ik moet het allemaal nog opschrijven!” zegt ze lachend. Na het afwerken van haar hele lijstje met vragen, laat ze de resultaten zien van het bloedonderzoek van vanochtend. “Je HB is goed, trombo’s zijn gestegen, leuko’s mooi laag met een goede verdeling – met name neutrofielen en weinig lymfocyten, zoals we het graag zien. Ik ben dik tevreden” zegt ze. “En ik vind dat u er goed uit ziet!”

Het laatste onderdeel van het consult is, zoals gewoonlijk, het lichamelijk onderzoek. Minutieus bevoelt ze alle plekken waar lymfklieren zitten, beklopt ze Henny’s lijf en luistert ze naar hart en longen. Op het moment dat ze haar stethoscoop op zijn rug zet, komt ineens ook de aanwezige co-assistent in actie. Blijkbaar mag hij dan meeluisteren met zijn eigen stethoscoop. De hematoloog vindt het niet nodig dat de co ook de klieren navoelt, “want”, zo zegt ze, “er is niets te voelen, de klieren zijn niet opgezet”. Wel sommeert ze Henny nog om langs de huisarts te gaan met een plekje dat op zijn rug zit en waarvan zij zegt: “beter even naar laten kijken, ik heb er geen verstand van”.

En dat was het weer… we zijn weer even gerustgesteld. Over drie maanden terugkomen.

Stttt… de leukemie slaapt.

Na twee maanden zonder ziekenhuisbezoek en inmiddels door de hele pillenvoorraad heen, is het tijd voor een controlebezoek aan de hematoloog. Eerst bloed prikken en dan wachten tot de uitslag bij de arts binnen is. Jee wat duurt het lang. Uit ons ongeduld blijkt dat we – achteraf bezien – misschien meer tegen dit bezoek hebben opgezien dan we zelf beseften. Maar eindelijk komt ze ons dan halen.
“Hoe gaat het?” vraagt ze. “Goed” zegt Henny. Dan begint ze het vragenvuur weer: “En met de energie, en het werk? Koorts gehad? Nachtelijke transpiratie? Hoe is de eetlust? Griepprik gehad? Verkouden geweest? Hoest, kortademigheid, opgezette klieren, moeite met slikken, keelpijn, zakt het eten goed, last van de maag gehad, hoe is de ontlasting, geen diarree?”
Gelukkig kan Henny op al deze vragen een positief antwoord geven. Hij licht nog toe dat hij zijn rust wel neemt en merkt dat dat ook nodig is.

“je kan er wel een ongeluk mee krijgen”

Dan is het tijd om naar het bloedbeeld te kijken.
HB 9.5
Witte bloedlichaampjes 2.2
“Dat is bescheiden maar ze zijn wel in de goede onderlinge verhouding; vooral neutrofielen en weinig lymfocyten.”
Trombocyten 97
“Ook bescheiden, maar je kan er wel een ongeluk mee krijgen, nouja bij wijze van spreken dan hè; het is niet onveilig en een bloedtransfusie is niet nodig.”
“Nier- en leverfunctie zijn netjes, u bent goed op gewicht, mooie bloeddruk, rustige pols en u ziet er goed uit.”
Ze voegt er aan toe: “Dat de leukocyten en trombocyten nog wat achterblijven is niet zo vreemd. Het beenmerg is nog onder de indruk van de chemokuur.”

Tot slot checkt ze nog alle klieren en luistert ze naar hart en longen. Vervolgens gaat ze haar bevindingen intypen met haar tweevingerige hamerslag. Als Henny weer aangekleed is, zegt ze: “In principe maken we een afspraak voor over drie maanden. Fijne feestdagen!”
Nou, die zullen voor ons dit jaar fijner en zeker ook warmer zijn dan in 2014!