Leven met Leukemie

Gelezen in een Facebook bericht van Wim Daniëls:

Eerst kreeg ik een berichtje van een man die boos was. Niet op mij, maar op de taal. Hij had zijn vrouw verloren. Ze was gestorven aan iets wat de dokter ‘kwaadaardig’ had genoemd. En dat woord stak hem: kwaadaardig. Er was namelijk helemaal niks aardigs aan geweest. Waarom dan zo’n woord gebruiken, vroeg hij zich af.

Ik heb hem proberen te kalmeren. De taal kan er sowieso nooit iets aan doen natuurlijk, maar in dit geval gaat het ook helemaal niet om ‘aardig’ maar om ‘aard’ met het achtervoegsel -ig. De vrouw van de man had iets dat ‘een kwade aard’ had. En dat noemen we dan kwaad+aard+ig.

Vandaag kreeg ik een mailtje van iemand die dit soort woorden verzamelt: woorden of woordcombinaties die een tegenstelling in zichzelf hebben (‘manwijf’) of lijken te hebben (zoals dus ‘kwaadaardig’). Ze worden ‘oxymorons’ genoemd, een woord dat een Griekse oorsprong heeft en teruggaat op twee delen: oxys (scherp) en moros (stomp). ‘Oxymoron’ is dus zelf een oxymoron.

Andere voorbeelden zijn: vakantiewerk, volledig, volop, leedvermaak, Zeeland, rampzalig, hoezo, ondersteboven, losvast, een levend lijk en uitzonderingsregel. Als je heel coulant bent, mag er ook de naam ‘Anita’ bij, die met wat smokkelwerk gehoord kan worden als: A, niet A.

Leukemie is ook verre van leuk

Hetzelfde geldt natuurlijk voor het woord leukemie. Dat is verre van leuk, maar de naam heeft betrekking op de leukocyten.

In het Pinksterweekend zal voor de 24e keer de Roparun plaatsvinden. Een collega van Henny neemt deel aan een team als meefietsende verzorger. Een tijdje geleden vroeg hij Henny of deze een lootje wilde kopen. Henny voelde echter meer voor bedrijfssponsoring. Hij gaf het team een donatie, waarvoor zij in ruil het logo van zijn bedrijf op hun communicatie vermelden.
Dit team genaamd ‘Running STARS’ haalde 24.000,- Euro op. In totaal brengt de Nederlandse tak van Roparun ruim 2 miljoen op. Dit geld gaat naar allerlei kleinschalige initiatieven die mensen met kanker ondersteunen.
Mooi dus.

Maar toch wringt het voor mijn gevoel een beetje.
Ik lees op de website van de Roparun: “Het organiseren van een evenement als de Roparun kost veel geld. Een deel van de kosten wordt gedekt door het inschrijfgeld van de teams, maar dit is lang niet genoeg. De organisatie is dan ook voortdurend op zoek naar partners die de organisatie willen ondersteunen, zowel in geld als in goederen en diensten.”
Het fenomeen fondsenwerving via activiteiten vind ik eigenlijk bizar. Mensen gaan sporten, andere mensen moeten hen daarvoor sponsoren, weer andere mensen verdienen hun brood met het organiseren dat mensen gesponsord gaan sporten.
Oké, het brengt uiteindelijk geld op voor goede doelen. Maar waarom kunnen die nuttige of soms zelfs broodnodige activiteiten van goede doelen niet uit gewone algemene middelen komen? Jaja ik weet wel: zorgverzekeraars zitten zo lekker op hun grote reserves, de overheid vindt dat iedereen zijn eigen boontjes maar moet doppen en niemand wil nóg meer belasting betalen.

Waarom is zo’n hype nou nodig?

Als het dan toch uit onze eigen portemonnees moet komen… waarom géven mensen niet gewoon aan goede doelen? Waarom blijken mensen opeens vrijgeviger te worden als er een hype wordt gecreëerd? En de Roparun is natuurlijk niet de enige, denk aan de Alpe d’Huzes en het Glazen Huis. Omdat we geen collectanten meer op de stoep willen? Als een collega, buurvrouw of iemand uit je vriendenkring je vraagt om te sponsoren dan kun je dat niet weigeren?

Dat er geld wordt opgehaald is natuurlijk fantastisch, begrijp me niet verkeerd. Maar al die tamtam zou niet nodig moeten zijn om mensen hun portemonnee te laten trekken.
Geef om anderen en geef!
En zoek daarvoor zelf eens een goed doel uit.