Categorie: Wat doet het met ons?

31 mrt 2015 08:00 – Lief dagboek

Lief dagboek,

Het is dinsdagmorgen en we zitten nog aan het ontbijt. We gaan zo weer naar het Radboud UMC voor de 2e R-FC.

Gisteravond nog een paar kleine werkzaamheden en toen Q1 2015 afgesloten. Binnenkort naar de boekhouder, maar eerst naar de hematoloog. Beide belangrijk voor de cijfers en het resultaat, maar in iets andere zin…

‘Wilde’ bloemen

De afgelopen week had ik een vrij hectische werkweek en ik was ook zaterdag voor het werk in touw tijdens een intensieve, maar mooie jubileumdag. Henny werkte deze week weer 2 dagen bij een klant op locatie. Zaterdag kwam zijn dochter uit Berlijn op bezoek en kon hij – na een lang gemis – lekker genieten van een vader-dochter-dag. Al met al dus een druk weekje en dat is merkbaar aan de vermoeidheid.
En nu is het zondag, dochter is weer verder getrokken op haar tournee langs Nederlandse familie en vrienden en op weg naar een ‘wwoof’ vrijwilligerswerkvakantie in Portugal.
Wij doen vandaag wat regeldingetjes, maar op een rustig tempo. De komende week zal alles weer in een rustiger vaarwater moeten gaan lopen, want dan volgt Henny’s 2e kuur, die vanaf dinsdag start.

Met dat vooruitzicht zitten wij met de laptop op schoot en uitzicht op een prachtig boeket dat gisteren bezorgd werd. Wat een verrassing weer. Maar helaas weten we niet wie ons deze verrassing bezorgd heeft… Want op het kaartje staat alleen een getypte boodschap: ‘hartelijke groet en sterkte met de behandeling’.
Wil jij, gulle gever, anoniem blijven? (Nee toch, waarom zou je anoniem bloemen willen sturen?)
Wist je wat een nieuwsgierige types wij zijn en wilde je ons een beetje plagen? (Oké dat is gelukt!)
Of ben jij gewoon vergeten een naam er onder te zetten? (Ai en dat is jammer!)

Deze bloemen zijn van zichzelf niet wild en willen zich graag laten registreren. 😉
DUS, heb jij ons de afgelopen week een bos bloemen gestuurd?
Laat ons even weten dat jij het was, dan kunnen wij tenminste ook een kant op met onze dankbaarheid daarvoor!

We weten dat velen aan ons denken en hier meelezen en we stellen elke blijk hiervan zeer op prijs! Waarmee ik niet wil zeggen dat iedereen nu bloemen moet gaan sturen hoor! Een reactie hier op de website of een telefoontje vinden we ook fijn.

Na wat speurwerk werd uiteindelijk een bloemist in Velp gevonden die vertelde dat een mevrouw van de muziekvereniging waar Henny lid van is deze had besteld.

Keuzes

Er moeten er opeens allerlei keuzes gemaakt worden, in relatie tot Henny’s verminderde weerstand door de R-FC kuren. Dingen waar we voorheen niet over na hoefden te denken, stellen ons nu voor dilemma’s. Gaan we wel of niet naar een verjaardag? Hoe gaan we om met bezoekjes van en aan zieke mensen? Wil je wel altijd iedereen een hand geven? Of zoenen bij begroeting? Hoe gedraag je je in het verpleeghuis waar (schoon)moeder zit en dat een broedplaats is van ziektekiemen? Is het verantwoord om buiten de deur iets te eten? Gaan we naar die theatervoorstelling waar we aan het begin van het seizoen al kaartjes voor hebben gekocht? Hoe lang kan hij (onbeschermd) in de zon lopen, zonder dat zijn huid verbrand?

‘Better safe than sorry’

Maar was ik laatst zelf niet verkouden? Toen kreeg Henny het toch ook niet? Dus is hij dan eigenlijk niet voldoende beschermd door de antibiotica, die hij minimaal 8 maanden aaneengesloten moet gebruiken?
Ik denk dat we daar toch maar niet op moeten rekenen en bovendien werkt antibiotica alleen tegen bacteriële infecties, maar tegen virussen en schimmels is bijna geen kruid gewassen.
Opeens vroeg ik mezelf af: worden dit soort leefregels eigenlijk opgelegd aan alle kankerpatiënten die chemo ondergaan? (Overdrijven we niet?) Op de website Voeding & Kanker info lees ik dat het bij andere kankersoorten niet zo sterk speelt. Bij leukemie en andere vormen van bloedkanker is de behandeling specifiek gericht op het vernietigen van witte bloedcellen. En juist die cellen vormen je afweer.

Nee, we overdrijven niet. ‘Better safe than sorry‘ zal dus ons nieuwe adagium worden. In dat kader kochten we vandaag een heuse pet voor Henny’s blote hoofd.

Ik wil je ziekte niet bagatelliseren…

Iemand die mij al heel lang kent, zei laatst: “Ik wil je ziekte zeker niet bagatelliseren, maar ik geloof er niks van dat jij niet gewoon fulltime blijft werken“.

Wanneer je altijd 6 dagen in de week ongeveer 12 uur per dag gewerkt hebt, dan is het ook moeilijk voor te stellen om opeens minder te moeten werken. Zo ervaar ik het ook. Ik heb (= had) nooit wat, dus kon ook iedereen altijd beloven dat ik mijn deadlines zou halen en mijn afspraken zou nakomen. Dan werkte ik ’s avonds wel langer door of in een weekend.

Ook al zou ik het willen: ik zal gewoon niet fulltime kunnen werken en dat heeft dus consequenties voor mijn onderneming!

Zoals ik voorheen werkte gaat nu niet meer. Ik ben ’s avond gewoon moe en dat wordt de komende maanden alleen maar erger, verzekert mijn hematoloog me keer op keer. Afgelopen week ben ik één dag naar mijn project in Rotterdam gereden. Na een dag werken en reistijd (2 uur heen en 2 uur terug) was ik ’s avonds doodop. Voor de planning van de komende maanden heb ik afgesproken dat ik echt maar voor 50% inzetbaar ben. Voor de dagen dat ik niet kan werken wordt nu iemand extra op dat project ingezet.