Na het bloedprikken en het consult bij de hematoloog gaan we gewapend met een recept eerst langs de politheek. Helaas zijn de dames van de politheek nog niet aanwezig, ze zijn te laat want het is al 9.00u geweest. We besluiten even te wachten, want ze zullen vast zo komen. En dat is ook zo. Oké we halen de medicijnen straks op, nu eerst door naar de afdeling hematologie voor het infuus.
Daar volgt hetzelfde riedeltje als de vorige keer: melden, bandje om de pols, wachtkamer, verpleegkundige haalt ons op, schoenen uit en op bed, bloeddruk en temperatuur meten, infuus aanbrengen. Het eerste infuus mislukt, dus nog een keer prikken. Vervelend!
De Rituximab loopt in, samen met de bijkomende middelen. We zitten deze keer op een tweepersoonskamer en het andere bed is nog leeg.
Al snel voelt Henny zich moe en slaperig, dat komt vooral van de Tavegyl volgens de verpleegkundige. Het infuus loopt deze keer zonder al te veel problemen in. Volgens de verpleegkundige mag het in een uur inlopen, maar het duurt toch wat langer omdat Henny last van tintelingen krijgt als ze ‘m te snel laten inlopen.
Ik ga naar de politheek voordat de lunchpauze begint. Het blijft wringen met dat ophalen van medicijnen! Ook deze keer weer een staaltje van patiëntONvriendelijkheid daar. Wat een sneue bedoening!
Maar gelukkig ben ik op tijd terug, net als het Rituximab-infuus klaar is. Nog even doorspoelen en om 12.15 uur is het klaar en kunnen we gaan.
Henny is nu weer over de grootste vermoeidheid heen en we lopen eerst maar even het ziekenhuisrestaurant in, waar we een lekker kopje soep en een salade eten. Dan naar huis.
Thuisgekomen drinken we een kop koffie en dan slaat de vermoeidheid bij Henny weer toe en gaat hij lekker een poosje naar bed, terwijl ik wat werk en even boodschappen doe.
Gelukkig heeft hij later wel weer trek in eten, dus eten we gezellig samen en na de koffie vertrekken we beide naar bed.
Zo’n dag kost ook mij toch meer energie dan je zou denken.
Met deze waarden besluit de hematoloog de chemo wel weer iets op te hogen, maar nog steeds geen 100% te geven. De reden daarvoor is de nog achterblijvende trombocytenwaarde. Die moet boven de 100 komen. Verder krijgt Henny een recept voor een middel tegen misselijkheid met de frivole naam ‘ondansetron’.
Op Goede Vrijdag was de uittocht van korte-tripjes-mensen die de paasdagen ergens anders dan thuis gaan doorbrengen. Stille Zaterdag heet de zaterdag voor Pasen. En stil is het hier!
Annete, een resolute roodharige verpleegkundige, prikt met vaardige vingers de infuusnaald in Henny’s ader en start het infuus op, nadat ze heeft nagerekend dat de oppervlakte van Henny 1,92m2 is. Het infuus met Rituximab wordt langzaamaan steeds iets hoger gezet. Dat moet nu sneller kunnen dan de vorige keer. Maar zodra Henny (na de 2e keer opschroeven) meldt dat hij last heeft van tintelingen in zijn vingers en rond zijn mond, zet ze ‘m weer wat lager. “Dan doen we het gewoon wat rustiger aan hoor.”
Op basis van de uitslagen en het lichamelijk onderzoek, waaruit blijkt dat alle opgezette lymfeklieren aardig geslonken zijn, neemt de hematoloog een besluit over de hoeveelheid medicatie van de R-FC kuur.