Henny heeft voortaan zijn eigen soort ‘APK’, die we CPK gedoopt hebben: de CLL Periodieke Keuring. Deze keuringen vinden vooralsnog elke vier maanden plaats. De vorige keer was alweer op 24 mei (goedgekeurd) en dus werd hij op 27 september weer verwacht. In de weken voorafgaand aan die afspraak loopt de spanning ervoor langzaam op. Dat zal wel nooit echt wennen, want je wéét dat de CLL een keer terugkomt alleen niet wanneer. Henny zei: als nu blijkt dat het niet goed is, dan denk ik wel dat ik me echt rot schrik. Hij kan de kans op terugkeer zelf vrij goed ‘negeren’. Ik vind dat moeilijker.
Bloed laten prikken, wachten tot de uitslag er is en je aan de beurt bent bij de hematoloog. Het gaat op de automatische piloot. Eenmaal binnen bij de hematoloog stelt ze – net als altijd – eerst de vraag: “hoe gaat het?” Henny antwoordt: “goed!” en direct daarop zegt ze dat ook de bloedwaarden dat laten zien. Pffiew… gelukkig!
Vervolgens draait ze het scherm naar ons toe om de uitslagen te laten zien. Opeens besef ik dat ik voor het eerst geen kladblokje bij me heb om de uitslagen op te schrijven. Blijkbaar was ik onbewust toch ook van het goede uitgegaan. Nouja we krijgen de uitslagen later ook via de digitale poli, dus kunnen we het desgewenst nog terugvinden. De controle verloopt volgens het standaard riedeltje, een spervuur van vragen ‘heb je last van… en hoe gaat het met…’. We hebben het nog even over het verloop van de vaccinatie tegen HepatitisA voor onze reis naar Cuba, waarvoor we bij de GGD zijn geweest. Omdat Henny leukemie heeft, moest hij vier weken na de vaccinatie terugkomen bij de GGD om bloed te laten prikken. Daarmee controleren ze of het vaccin is aangeslagen en je antistoffen hebt geproduceerd. Dat blijkt niet altijd te werken bij leukemiepatiënten. Helaas bij Henny ook niet. Dus nu moet hij de komende week nog een keer terug naar de GGD om immunoglobulinen toegediend te krijgen. Dit biedt dan een tijdelijke bescherming. Dat was wel even een tegenvaller die we niet verwacht hadden. Al heeft hij nergens last van en zijn de bloedwaarden goed, zijn lijf werkt dus toch niet helemaal zoals een ‘gezond’ lijf.
Vervolgens doet de hematoloog lichamelijk onderzoek waarbij ze uitgebreid naar de longen luistert en voelt of er sprake is van opgezette lymfklieren of ingewanden. Met een “nee hoor, ik voel niks” sluit ze het onderzoek af.
Het is weer tijd voor een taartje!
zie ook 
We waren 3 maanden achtereen ‘ziekenhuisloos’ en dat voelde goed, maar gaf ook wel een onzeker gevoel. Vandaag is dan de controledag. Met gemengde gevoelens keken we hier naar uit. Alle pijntjes en kwaaltjes die de afgelopen maanden langskwamen, brachten toch steeds even de gedachte ‘het zal toch niet terug zijn, hè?’ met zich mee. Nu dan weer de lakmoesproef.
Na twee maanden zonder ziekenhuisbezoek en inmiddels door de hele pillenvoorraad heen, is het tijd voor een controlebezoek aan de hematoloog. Eerst bloed prikken en dan wachten tot de uitslag bij de arts binnen is. Jee wat duurt het lang. Uit ons ongeduld blijkt dat we – achteraf bezien – misschien meer tegen dit bezoek hebben opgezien dan we zelf beseften. Maar eindelijk komt ze ons dan halen.