De dag na de echo van de hals weer naar het ziekenhuis waar Henny eerst door de verpleegkundige wordt geplaagd: ze willen een heleboel buisjes bloed, een potje urine, maken een hartfilmpje (au, gratis ontharing), noteren zijn gewicht.
Dan naar de hematoloog, die start met een monoloog waarin ze uiteenzet wat chronische leukemie is. Ze vertelt dat deze lang kan sluimeren en dat het vaak gebeurt dat ze (nog) niet direct een behandeling inzetten. Ik krijg een beetje de indruk dat ze ons wil zeggen dat we ons niet druk moeten maken, want dat we straks gewoon zonder vervolg naar huis gestuurd gaan worden.
De eerste aangewezen behandeling – in geval het dus wel nodig is om te behandelen – is chemotherapie. En, zo voegt ze toe, deze soort kanker kunnen ze met chemo niet genezen maar wel terugdringen waarbij de kanker hopelijk weer in een sluimertoestand gaat. Als blijkt dat chemo niet (meer) werkt is stamceltransplantatie de laatste redding.
Na deze monoloog kijkt ze naar de labwaarden van Henny’s bloed en legt uit wat ze ziet: de leukocyten (witte bloedlichaampjes) zijn te hoog, maar de trombocyten (bloedplaatjes) zijn ook te laag. Dat kan betekenen dat er te weinig trombo’s worden aangemaakt in het beenmerg, of dat de milt te ijverig opruimt.
Nu is het tijd voor lichamelijk onderzoek, ze beklopt en betast Henny’s buik en voelt vervolgens dat zijn milt behoorlijk vergroot is. Dit ondersteunt de veronderstelling dat de trombo’s zo laag zijn door een overactieve milt.
Opeens draait het verhaal een andere kant op, want nu zegt ze dat ze denkt dat behandeling wel nodig zal zijn in Henny’s geval. Maar voor er conclusies getrokken kunnen worden moet er eerst een compleet beeld zijn, dus gaat ze een beenmergpunctie en een CT-scan aanvragen.
Intussen vraagt ze Henny wat zijn lengte is en wijst naar een meetlat langs de muur. Henny zegt dat hij altijd opgeeft dat hij 1.72m is, maar toch maar even meten want dat is al jaren geleden. Blijkt hij 4 cm groter dan hij altijd dacht, want de meetlat geeft 1.76m aan. Trekt de dokter haar schoenen uit, gaat met haar rug tegen hem aan staan en ik moet zeggen wie groter is. Hahaha opeens is het even een hele andere vrouw. Ze zijn even groot en dus is de conclusie dat Henny – net als zij – 1.76m is.
Voor het vervolg wordt een afspraak met de hematoloog gepland op 20 januari. Op die datum zouden dan net alle resultaten van de beenmergpunctie bekend moeten zijn, inclusief het chromosomenonderzoek waarvoor 3 weken nodig zijn. Dit laatste is belangrijk voor de prognose en de bepaling van het behandelbeleid.
We staan weer buiten en praten na over het consult. Henny besluit dat hij een aantal mensen gaat informeren. Hij belt met zijn kinderen en enkele vrienden. Ook licht hij sommige zakenrelaties in, voor zover dit functioneel is.
We schrijven een mail met een korte weergave van de situatie en sturen die o.a. naar mijn broers en zussen en nog enkele andere mensen. Ik bel mijn kinderen om ze in te lichten.
Het is de dag voor kerstmis, een rare dag. Alles draait door, alles is hetzelfde als vorige week vóór het eerste bezoek aan de huisarts en tegelijkertijd is alles veranderd.
Kanker… wat een rotwoord!
Op advies van de hematoloog een controle afspraak bij de tandarts gemaakt. Omdat we nog steeds geen nieuwe tandarts hebben in onze nieuwe woonomgeving, naar de oude tandarts. Toen ik vertelde dat mij binnenkort een chemobehandeling te wachten staat, zei hij: “dan gaan we geen reguliere controle maar een focusonderzoek doen”. Na een aantal röntgenfoto’s te hebben gemaakt en mijn tanden zorgvuldig te hebben onderzocht, gaf hij me het advies om een afspraak te maken met de kaakchirurg.