De wereld leert door, waarbij een wetenschapper wordt geïnterviewd over zijn of haar onderzoek. Van de alfa-uithoeken tot de verre velden van de bèta; we krijgen een kijkje achter de muren van universiteiten en hogescholen.
In deze uitzending gaat het over leukemie, waarbij hematoloog Arnon Kater ons meeneemt in de nieuwste ontwikkelingen.
Afgelopen vrijdag had ik een bespreking met een zakenrelatie en bij binnenkomst was zijn gebruikelijke vraag “Hoe gaat het?”. Hij schrok toen ik zei: “Nou zakelijk en privé prima, maar met mijn gezondheid niet”. Normaal wissel je in zo’n gesprek zakelijke succesverhalen uit. Jongens willen bij zo’n gelegenheid nog wel eens graag laten zien (= vertellen over) dat zij ‘verder kunnen plassen dan de ander’.
Hij liep een beetje nadenkend en uit het lood geslagen voor me uit naar ons tafeltje. Normaal is hij de lawaaipapegaai zelve. Toen we zaten, vroeg hij gelijk: “Waar zit het?” want hij had natuurlijk direct begrepen dat het ergens in mijn lijf niet goed zit. We hebben daar samen een goed gesprek over gehad. Fijn dat zakenrelaties ook gewoon mensen zijn.
Toen ik zaterdag met mijn dochter belde, hadden we het voor het eerst over mijn zorgen/angsten voor de komende tijd. Hoe ga ik me voelen wanneer de behandelingen starten? Hang ik de hele dag boven de pot? Ben ik na een paar dagen weer gewoon up-and-running? Ik weet dat ik niet zal genezen, maar gaat de ziekte in remissie? Ik weet het niet, niemand kan het me zeggen. De specialist weet alleen over het gemiddelde en of ik daarboven of onder zit, is de vraag.
Toen ik mijn dochter vertelde dat ik het tijdens mijn behandelingen wat rustiger aan zou gaan doen voor wat betreft werkzaamheden en verenigingsactiviteiten, zei ze “Verstandig papsie, je moet wel goed op jezelf passen!”. Ook mijn zoon zei me datzelfde, in iets andere bewoordingen. En zo is het ook. Ik wil er misschien nog niet echt aan toegeven en denk (tegen beter weten in) het zal toch wel loslopen zeker. Maar ik moet nu echt naar mijn lief, lieve dochter en zoon luisteren.
We hebben voor deze website als informatiebron gekozen, zodat familie en vrienden ons verhaal kunnen volgen op hun zelfgekozen moment en zodat wij hetzelfde verhaal niet tig keer hoeven te doen. Iedereen kan hier zelf zo af en toe langskomen om te lezen of er nieuwe informatie is.
Van enkele mensen kregen we de vraag of ze zich niet konden “abonneren“, zodat ze automatisch een e-mail krijgen wanneer er nieuwe informatie is. Daarom heb ik nu een e-mail nieuwsbrieven module toegevoegd. Wil jij automatisch een berichtje krijgen? Registreer je dan onder het kopje ‘Blijf op de hoogte‘, dan krijg je (maximaal 1x per week) een nieuwsbrief in je mailbox.
Vanmiddag, maandag 9 februari, voor controle bij de kaakchirurg geweest.
| kaakchirurg : | “Hoe is het gegaan?” |
| ik : | “Goed hoor, geen napijn enzo. Slechts een paar paracetamolletjes.” |
| kaakchirurg : | “Maar?” |
| ik : | “Nou het lijkt nog wel een klein beetje ontstoken.” |
| kaakchirurg : | “Dan zullen we dat even uitspoelen. Zo dat was dat. Er staat wat je kaak betreft niets meer in de weg voor de behandelingen van de hematoloog. Sterkte.” |
Binnen 30 min. weer in de parkeergarage. Slechts voor 80 euro cent geparkeerd.
Gelezen op de website van de PvdA Senator Adri Duivesteijn
Zaterdagmorgen met een eerste kopje koffie naast me door mijn Twitter lijstje aan het lezen en daar vond ik een link naar een artikel van Adri Duivesteijn en Rick van der Ploeg, dat in een ingekorte versie in het NRC Handelsblad is gepubliceerd.
In het artikel schrijven zij over de veranderingen in de zorg en de publieke sector in het algemeen. Aanleiding was het debat in de Eerste Kamer in december jl. over de vrije artsenkeuze. Maar het gaat hen om de zorg die wij allen zouden moeten hebben over de ontwikkelingsrichting van onze publieke sector.
In de verzorgingsstaat was er bewust voor gekozen om veel van de publieke taken niet bij de overheid of marktpartijen neer te leggen. Verenigingen, coöperaties en corporaties van burgers organiseerden zich, en gingen zich bezig houden met verzekeringen, huisvesting, ziekenhuizen, scholen, de omroep en ontwikkelingshulp. Op basis van politieke voorkeur en/of geloofsovertuiging werd je lid van een bepaalde club en kon je zo invloed uitoefenen.
Met de door de politiek gekozen vermarkting van de publieke voorzieningen zijn de solidaire clubs van vroeger commerciële bedrijven geworden. Tegenwoordig ben je geen lid meer, maar consument.
Toen we laatst wat oude administratie van mijn vader aan het opruimen waren, zaten daar ook verzekeringspolissen van ‘De Centrale’ een verzekering van de vakbond tussen. Daar moest ik tijdens het lezen van het artikel van Adri en Rick opeens aan denken. Wat zou mijn socialistische vader van deze ontwikkelingen hebben gevonden?