Ik las een goed artikel in De Morgen met de titel ‘kankerpatiënten mogen ook gewoon mopperen’. Het gaat over de strijdtaal die veel gebruikt wordt in de wereld van kanker. Allerlei organisaties bezigen leuzen als “vechten tegen kanker” en “opgeven is geen optie” Maar echt, je hebt er zelf geen controle over. Als patiënt valt er weinig te vechten. En… ben je dan niet strijdbaar of moedig genoeg geweest als je er toch aan overlijdt?
Het probleem met de vechtcultus die ontstaan is rondom de behandeling van kanker, is dat deze insinueert dat mits er ‘hard gevochten wordt’ alles weer wordt zoals vroeger.
Maar het wordt nooit meer als vroeger! Kanker overkomt je en laat altijd zijn sporen na. Het beste ga je er mee om zoals je bént, dat is de strekking van dit artikel.
En ik zeg: stop met die vechtcultus!
P.S. Ik vond nog een goed artikel over dit onderwerp in het NRC. Dr. Schelto Kruijff, chirurg oncologie bij het UMCG, zegt daarin: “In tegenstelling tot andere historische gevechten tegen ziekten als tuberculose of het HIV-virus is het met kanker anders gesteld. Die ziekten vormden een aanval van buitenaf. Kanker daarentegen zit in ons zelf.”
