Week vier van de tweede R-FC: een rustige week waarin we even ‘gewoon’ konden doen wat we normaal zouden doen. Het was lekker weer, dus we zaten af en toe lekker op ons balkon. Om de conditie een beetje op peil te houden proberen we dagelijks even een rondje te lopen en vaak doen we dan meteen wat boodschappen. Zo verkennen we langzamerhand de straatjes in ons nieuwe dorp. Leuk is dat! Nog steeds heel blij dat we hier zijn gaan wonen. De lente begint de omgeving langzaamaan groen te kleuren, onderbroken door roze en witte bloesem en magnolia. Wat is de lente toch fijn! En wat zijn de bossen en heuvels rondom ons toch mooi. Ondanks alles genieten we enorm van die dingen.
Er is zo veel om onzeker over te zijn.
Natuurlijk kijken we ook weer op tegen de volgende behandeling, die aanstaande dinsdag start. Hoe zal het nu gaan? Wat zullen Henny’s bloedwaarden aangeven? Krijgt hij deze derde keer dan toch die 100% van de medicatie? En hoe zal hij zich daaronder voelen? Best weer spannend, valt het mee of tegen.
Onzekerheid is een blijvende factor en dat maakt het ook zwaar. Er is zo veel om onzeker over te zijn.
Die onzekerheid is zeer begrijpelijk, maar sla niet door met wat er allemaal kan gebeuren. Artsen moeten je nou eenmaal voorbereiden op het ergste. Wil niet zeggen dat dat ook gebeurt.
Herlees zelf maar vaak de spreuk in het plaatje. Sterkte. Pt.